Jawieno

Lieve mensen,

Soms is het lastig om een verhaal te beginnen, wanneer je niet weet wáár je precies moet beginnen. Bij het moment dat je langs de kust van Cape Town rijdt en de schoonheid van de natuur ziet of juist dat moment dat je hart gebroken wordt door een klein jongetje van 11 dat geen thuis meer heeft..
Laat ik beginnen bij dat moment. Gisteren gingen we samen met het echtpaar, waar we ons huisje van huren, soep en brood uitdelen aan dak- en thuislozen. Dit is een initiatief vanuit verschillende kerken en wij hadden aangeboden om deze morgen te helpen. Een kleine keet, met daaromheen een groot grasveld waar zo ongeveer 50 mensen zich verzamelden. Hongerige mensen met gescheurde kleren en ogen vol leed. Voordat het eten uitgedeeld werd, hield een man van de kerk een kort praatje en daarna stelde hij voor om elkaars hand te pakken en te bidden. Wat bijzonder om tussen twee mannen in te staan, hun hand vast te houden en hun op te dragen aan de Hemelse Vader. Nadat ik brood uitgedeeld had, zag ik een kleine jongen op het gras zitten met een brood in zijn hand. Ik ging naast hem zitten en vroeg hoe het met hem ging. ‘Slecht’ zei hij en verder hield hij zich stil. Ik bleef naast hem zitten en zei ook niks. Want, wat moest ik eigenlijk zeggen?
Er kwam een man naar ons toe en die wist wel wat te vertellen. Hij vertelde mij wat de kleine jongen allemaal had gedaan. De kleine jongen zat naast mij en hield zich stil. Ik zei tegen de man: “Jezus houdt van deze jongen”. De man pakte zijn Bijbel uit zijn jas en zei dat ik dat toch echt verkeerd begrepen had. We raakten in een gesprek en de man werd steeds verbaasder over het feit dat ik stellig geloofde dat Jezus van deze jongen hield. De kleine jongen stond op en liep weg, achterna geschreeuwd door wat mannen. Ik zat nog steeds in het gras en mijn hart brak. Ik heb gehuild. Daarna ben ik de jongen achterna gegaan die buiten het hek zijn broodje verder op at. ‘Jawieno’, dat is zijn naam en hij is 11 jaar (!). Zijn ouders zijn ergens ver weg.. Ik vroeg hem om te onthouden dat Jezus van hem houdt. Hij knikte. Ik liep weg, met de kleine Jawieno in mijn hart.

Zuid-Afrika is een land van tegenstellingen. Rijke mensen, vaak blank, met mega huizen en prachtige tuinen. Arme mensen, vaak gekleurd, die wonen in een Township en 2 vierkante meter tot hun beschikking hebben. Zo kwamen we ook, per ongeluk, zaterdag in zo’n Township terecht. We hadden het plan om naar Hout Bay Harbour te gaan, een klein vissersdorpje aan de kust. Op een gegeven moment dachten we dat we links moesten (wij zijn echte helden wat betreft kaartlezen ;p), maar toen kwamen we dus in een Township terecht. We reden door de vreselijk smalle straatjes, met ongelooflijk veel ‘huisjes’ (misschien is ‘hutjes’ een beter woord). Spelende kinderen, mannen die op straat staan te onderhandelen en vrouwen die voor de deur hun eten koken, omdat hier binnen geen ruimte voor is. En dan te bedenken dat deze mensen gelukkiger kunnen zijn, dan ontevreden Hollanders die klagen over de meest onbenullige dingen.
Uiteindelijk belandden we, met hulp van Google Maps, toch nog in de Hout Bay Harbour. De geur van vis, prachtige kottertjes en een klein strandje. It feels like I was home :) (Toen kwam mijn Urker trots wel naar boven hoor..)

Onderweg naar alle bijzondere plekjes in Cape Town, zien we echt prachtige dingen. Zo reden we langs een prachtig punt, met een klein marktje met handgemaakte Zuid-Afrikaanse spulletjes. Ik vond het de moeite waard om impulsief naar rechts te scheuren en daar tot stilstand te komen. Marielle schrok heel erg, maar was blij dat ik dat gedaan had want ze kon een mooi souvenirtje scoren én ze kreeg zelfs een huwelijksaanzoek! We hebben hier prachtige foto’s gemaakt en van het uitzicht genoten. Zo stopte ik wel vaker aan de kant van de weg, wanneer ik iets moois zag. De moeite waard hier! Een van die plekjes heb ik een wat minder fijne herinnering aan, omdat ik hier mijn impulsieve natuur wel een beetje te ver liet gaan. We zaten op de rotsen te genieten van het uitzicht en ik wilde toch wel even naar beneden lopen om het water te voelen. Mja, een stap op een natte steen (en ook erg glad) en roetss.. daar lag Jacomien. Een paar schaafwondjes, een blauwe pols en een schreeuwende vrouw aan de kant was het gevolg.

Pff, we beleven hier veel. We hebben een heuse braai broodjie aand gehad, zijn in Kirstenbosch (een mega grote Botanische tuin) geweest. Hier heb ik zowaar het hoofd van Petrus even gekieteld (zie foto’s). We hadden daar namelijk uitzicht op ‘The Twelve Apostles’. Daarna zijn we bij Waterfront (ook een bekende plek in Kaapstad) geweest.
Daarnaast werken we natuurlijk vrolijk verder aan ons onderzoek (nja, niet altijd vrolijk). We werken nu ook veel thuis, omdat we vooral nog bezig zijn achter de laptop. Volgende week gaan we beginnen met huisbezoekjes aan de jongeren die in het kindertehuis hebben gezeten. Deze jongeren gaan we dan interviewen over hun vertrek uit DCH en het opbouwen van een eigen bestaan in de samenleving. We gaan deze jongeren, samen met een social worker van DCH bezoeken. Deze week gaan we de interviews voor hun in elkaar zetten en hopelijk komen er bruikbare resultaten uit!

Elke dag is anders, elke dag brengt iets nieuws. En... elke dag schijnt de zon!

Voor deze keer een drukkie (Zuid-Afrikaanse knuffel),
Jacomien