Gasvryheid

Hallo lieve bloglezer,

Gasvryheid is iets wat centraal stond de afgelopen twee weken. Gasvryheid van de écht Zuid-Afrikaners, maar ook de Nederlandse Zuid-Afrikaners die deze mooie eigenschap overgenomen hebben van de baie leuke Afrikaanse cultuur waarin ik deze tijd mag leven. Én wist je al dat Afrikaners heel behulpzaam zijn? Zo wordt onze auto niet alleen vol getankt, maar worden ondertussen ook de ramen gewassen. En je boodschappen hoef je niet zelf in te pakken, maar terwijl je betaalt wordt dit voor je gedaan!

Laat ik beginnen met de zaterdag waarop we uitgenodigd waren door een vriend van onze verhuurder, om mee te gaan op een wildtour, bierproeverij en braai. ’s Middags om twee uur vertrokken we, met heerlijk weer, richting Klipheuwel. Daar werden we achter in een bakkie geloodst, wat een echt Zuid-Afrikaans gevoel gaf, vooral toen we ook een stukje over de snelweg gingen. We zien vaak van die bakkies als we onderweg zijn, volgeladen met donkere mannen, en nu zaten we zelf achterin! In dat bakkie gingen we door een gebied waar giraffes, springbokken (3 soorten), zebra’s, gnoe’s, en nog wel meer waar ik de naam niet meer van weet, én zelfs twee krokodillen rond liepen. (Ahum, we werden flink in de maling genomen door onze gids die de krokodil ging aaien: het waren stenen krokodillen!) Na deze wildtour gingen we naar een prachtig plekje, waar op het vuur het overheerlijke Zuid-Afrikaanse gerecht potjiekos werd klaar gemaakt. Ze nemen uitgebreid tijd om dit voor te bereiden, ondertussen genoten we van een lekker wijntje, vuurtje erbij en de gezelligheid met elkaar. Én om mijn adrenaline even op peil te houden, ging ik even met onze gastheer scheuren in een soort quad.
Dit weekend was zeker geslaagd, we konden vol goede moed de nieuwe week weer in. We moesten hard aan het werk voor ons onderzoek, we waren aangekomen bij de derde fase en die moet klaar zijn voordat we onze interviews af kunnen nemen. Woensdag en vrijdag hadden we al een interview gepland, dus voordat we die konden gaan houden moesten we nog even hard werken. Tussen het harde werken door hebben we onszelf beloond op een avondje uit in Waterfront. Een hele mooie haven met allemaal eettentjes en een gezellige sfeer.

Zaterdag stond een dagje uit met Berthilde op de planning. Samen zijn we naar het strand van Gordons Bay geweest, waar ik in de oceaan heb gezwommen (en nee, ik ben niet gebeten door een haai ofzo). Berthilde doet vrijwilligerswerk in kindertehuis Goeie Hoop in Gordons Bay. We zijn hier eerst wezen kijken en hebben wat verhalen van Berthilde gehoord. Ondertussen riepen de kinderen al ‘auntie, auntieeee!’. In het kinderhuis waar wij onderzoek doen, maar ook hier, noemen alle kinderen je ‘auntie’. Dit herinnerd me meteen aan een andere plek waar we geweest zijn, waar 30 kinderen tegelijk ‘auntie’ riepen, maar ook om m’n nek gingen hangen. We zijn deze week naar een kindercrèche hier in de buurt geweest. Deze crèche werd georganiseerd door een organisatie. Zij doen kinderopvang en rehabilitatie voor drank- en drugsverslaafden uit de buurt. Wij gingen in deze organisatie een kijkje nemen. Toen we bij de crèche aankwamen werden we meteen verwelkomd door een hele schare kinderen, en toen ik bij hun ging zitten kwamen ze allemaal tegelijk op me af; ze wilden allemaal wel even aan mijn haar voelen en drukkies geven. Heeerlijk! Ik heb zo genoten van die kindertjes. We hopen vaker te gaan helpen bij deze crèche, wanneer we wat verder zijn met ons onderzoek en wat meer vrije tijd doordeweeks hebben.

Gasvryheid door Nederlandse Zuid-Afrikanen hebben we de afgelopen twee weken ook zeker ervaren. Zondag waren we in Stelllenbosch, bij een dienst waarin een predikante uit Nederland voorging. Ik had contact gehad met haar en ze nodigde ons uit om na de dienst bij haar thuis koffie te komen drinken. Samen met haar man en zoontje, hebben we een gezellige morgen gehad. Koffie drinken op zondag, met Nederlanders, feels like home.
Afgelopen zaterdag heb ik zo’n zelfde gevoel weer ervaren, toen we bij een Nederlands gezin in Kaapstad gegeten hebben. Zij zijn hier namens Operatie Mobilisatie en ik had ook met hun contact gehad en ze hadden ons uitgenodigd om te komen eten. Opnieuw een gezellige avond. Zij hebben ons veel verteld over hun missionaire projecten hier en deze week hopen we daarbij te gaan kijken. Onder andere in hun internationale studentencafé in Kaapstad!

Verder hebben we afgelopen week veel kunnen doen voor ons onderzoek. We zijn mee geweest op een huisbezoekje met een schoolverlater, hebben veel interviews kunnen doen met jongeren en social workers van het kindertehuis en hebben een voldoende gescoord voor de eerste 2 fasen die we ingeleverd hadden. Ook zijn we afgelopen zaterdag in Kaapstad geweest voor interviews met ex-bewoners van het kindertehuis. Hieruit hebben we veel informatie kunnen verzamelen. Wat een voldaan gevoel gaf dat! Om dat te vieren zijn we naar een concert van Juanita du Plessis geweest. Eerst was het nog even spannend of het door zou gaan. We konden namelijk nergens te weten komen of we ook kaartjes moesten kopen. Wij gingen er dus vanuit dat we gewoon bij de deur konden betalen. Toen we echter een interview met een jongere hadden, vertelde hij dat hij een ticket had voor het concert van Juanita du Plessis. Wij keken hem verbaasd aan: ticket?! How you got it?! Op hoop van zegen zijn we heen gegaan en gelukkig konden we nog een kaartje bemachtigen. Alleen wel op de laatste rij stoelen en daarom mochten we hem voor 100 rand! Wat een geluk!

Ondertussen in Nederland…
… zijn er twee lieve, prachtige nieuwe neefjes geboren.. die ik niet kan vasthouden en knuffelen..
... telt mijn moeder de dagen af..
… is de lente begonnen..

Ja, dat mis ik allemaal.

Auntie Jacomien